چو زلف خویشتن ناگه برآشفت |
|
بتندید و در آن آشفتگی گفت |
بدان رنجور بی درمان بگوئید |
|
بدان مجنون بیسامان بگوئید |
چو سودا داری ای دیوانه در سر |
|
ز سر سودای ما بگذار و بگذر |
نه کار تست این نیرنگ سازی |
|
سر خود گیر تا سر در نبازی |
کجا یابی ز وصلم روشنائی |
|
پری با دیو کی کرد آشنائی |
گدائی با شهی همدوش کی شد |
|
گیا با سرو هم آغوش کی شد |
توئی پروانه من شمع دل افروز |
|
کجا بر شمع شد پروانه دلسوز |
دلت گر ماجرای عشق ورزد |
|
درونت گر هوای عشق ورزد |